Grenzen met een hart

Column week 48 

Nederland is een land met een lange traditie van gastvrijheid. Van oudsher weten we wat het betekent om vluchtelingen op te vangen: mensen op drift, op zoek naar veiligheid. De Bijbel is daar helder over. “U zult de vreemdeling niet onderdrukken,” staat er geschreven. Dat raakt ons, en terecht. Christelijke politiek kijkt niet weg van nood.

Maar dezelfde Bijbel leert ook iets anders: wijsheid, orde en verantwoordelijkheid. Jozef legde in Egypte voorraden aan in tijden van overvloed, omdat hij wist dat zelfs een rijk land zijn grenzen heeft. Grenzen van draagkracht, van samenhang, van rechtvaardige verdeling. Gastvrijheid vraagt niet alleen om een open deur, maar ook om een stevig huis.

Juíst daarom is een ongelimiteerde instroom van asielzoekers niet in het belang van Nederland en niet in het belang van de mensen die wij willen helpen. Als opvanglocaties overvol raken, als gemeenten hun handen vol hebben aan basisvoorzieningen en draagvlak onder druk staat, dan ontstaat niet barmhartigheid, maar onrust. Een land dat overbelast raakt, kan geen veilige haven blijven.

De SGP benadrukt al jaren dat beleid niet alleen warm moet zijn, maar ook verstandig. Dat betekent: echte vluchtelingen bescherming bieden, maar economische migratie eerlijk onderscheiden en dienovereenkomstig behandelen. Het betekent: investeren in opvang in de regio, zodat mensen niet hoeven te vluchten naar de andere kant van de wereld. En het betekent: een stevig, realistisch toelatingsbeleid dat rekening houdt met onze verantwoordelijkheid tegenover onze huidige én toekomstige generaties.

Gastvrijheid zonder grenzen is geen deugd, maar naïviteit. Grenzen stellen is geen hardheid, maar zorg voor het geheel. Het is de balans waar de Bijbel zelf toe oproept: “Heb uw naaste lief,” maar ook “Doe recht.”

Laat Nederland een land blijven dat helpt. Niet door alles open te zetten, maar door rechtvaardig te handelen. Zodat gastvrijheid duurzaam blijft, en barmhartigheid meer is dan een mooi woord.